জয় জয় হনুমান সৰ্ব্ব গুণধাৰ।
তযু গুণ গান কৰা কি সাধ্য আমাৰ।।
নিজদ গুণ গান কৰা তুমি নিজেই কীৰ্ত্তন।
পৱনৰ পুত্ৰ তুমি অঞ্জনা-নন্দন।।
মাতৃৰ কোলাৰ পৰা ভূমি যেতিয়া দেখিলা।
উদয়ার্থে সূর্যদেৱে ভুমুকি মাৰিলা।।
তাহাক ধৰিবাৰ ইচ্ছা মনত জাগিলা।
লাফ মাৰি তুমি প্রভু আকাশ ধিয়ালা ।।
উচাৎ মাৰি সূৰ্য্যদেৱে ভয়ত কম্পমান।
ইন্দ্ৰৰ ওচৰলৈ গৈ বিচাৰে পৰিত্ৰাণ।।
ইন্দ্ৰদেৱে হানে বজ্র হনুৰ ওপৰত।
অচেতন হৈ পৰে হনু মাতৃৰ কোলাত।।
বিপদৰ গম পাই অতি শীঘ্ৰে আহি।
সকলোকে ৰক্ষা কৰিলেক পদ্মযোনি।
দেৱকাৰ্য সিদ্ধিৰ বাবে জন্ম হৈছে যাৰ।
জাপ মাৰি যিজনে হব সাগৰৰ পাৰ।।
হ’ল মন্ত্ৰী তেওঁ শ্ৰীৰামৰ দাস।
প্রবল বিক্রমশালী কিস্কিন্ধাত বাস।।
সাগৰ লংঘি সীতাৰ তেওঁ অন্বেষণ কৰে।
লঙ্কা দগ্ধ কৰি সীতাৰ সমাচাৰ আনে।।
মহাবীৰ সুপণ্ডিত তেওঁ বজৰঙ্গী।
কুমতিৰ ধ্বংসকাৰী সুমতিৰ সঙ্গী।।
সোণৰ বৰণ দেহ ৰক্তাক্ত বসুন।
সুবৰ্ণ কুণ্ডল যাৰ কৰ্ণ আভৰণ ৷৷
ৰাম জয়ধ্বজা শোভে বজ্রসম হাতে।
দুষ্টৰ শাস্তিৰ বাবে গদা শোভে কান্ধে।।
ভক্তিৰে বান্ধিলে তেওঁ ৰঘুনাথ ৰামক।
ভগৱান যে ভক্তাধীন দেখুৱালে জগতক।।
ভক্তশ্রেষ্ঠ বীৰশ্ৰেষ্ঠ হল সীতাৰ বৰত।
চাৰি যুগে অমৰ হল এই জগতত ।।
ৰাৱণ তনয় আছিল মায়াধাৰী বৰ।
হৰণ কৰিলে তেওঁ ৰাম-লক্ষ্মণক ।।
অহিৰে বধি যিয়ে শ্ৰীৰামক উদ্ধাৰে।
তেওঁৰ বীৰত্ব কেনে বর্ণাবেক পাৰে।।
সীমাহীন কীৰ্ত্তি কোনে বৰ্ণাৱ তেওঁৰ ।
নাৰদাদি মুনিয়েই নেপায় যাৰ পাৰ।।
তেওঁৰ ভক্তিত তুষ্ট হয় দের পঞ্চানন।
সৰ্বদা তেওঁৰ চৰণত বন্দে ভক্তগণ।।
অতুলিত বলবান হৈ ত্ৰিজগতত ।
সদানন্দত মত্ত থাকে শ্ৰীৰাম নামত।।
গন্ধমাদন পর্বত ডাঙি আনি অবহেলে।
ৰামতকৈ ৰাম-নাম শ্রেষ্ঠ প্রমাণিলে ।।
এশ আঠ নীল পদ্ম শ্ৰীৰামক দিলা আনি।
ৰামচন্দ্ৰই এই পদ্মেৰে পূজিলে ভৱানী।।
মই অজ্ঞ অতি মূঢ় নাই কোনো জ্ঞান।
নিজগুণে হৃদয় পদ্মত হোৱা অধিষ্ঠান।।
নেপালে তোমাৰ কৃপা হে কৃপাময় ।
ধর্ম-অর্থ-কাম-মোক্ষ সকলো বৃথা হয়।।
যাৰ নামত ভূত-প্রেত দৈত্য দানব গণ।
প্ৰাণৰ ভয়ত দূৰে কৰে পলায়ন।।
গ্ৰহ শ্রেষ্ঠ শনিৰাজ গুণে বশ যাৰ।
গ্রহদোষ নাথাকে নাম ল’লে তেওঁৰ ।।
ৰোগ-শোক, পাপ-তাপ যাৰ নামে হবে।
সেই ভক্তৰ ভক্তিৰস বওক হৃদয় মাজে।।
দুষ্টক দমন কৰা শিষ্টক পালন।
অনাথৰ গতিদাতা পবন নন্দন ।।
সাধনা ও ভক্তিতত্ত্ব যাৰ সৰ্বজ্ঞাত।
সেই হনু পদ মনত ৰাখিবা সতত।।
তেওঁৰে কৃপাতে অষ্টসিদ্ধি লাভ হয়।
বৃদ্ধি সিদ্ধি সকলো তেওঁৰ দ্বাৰা হয়।।
বাঞ্ছা কল্পতৰু ভক্তাধীন ভগৱান।
ত্রিলোকত যিজনে ইয়াক কৰিলে প্ৰমাণ।।
ৰাম নাম গোৱা সদা ৰাম নাম সাৰ।
ৰাম নাম বিনে ভৱত সকলো অসাৰ।।
ৰাম কৃপা লভি যিজন হৈলেক অমৰ।
সেই হনুৰ কৃপাৰ বাবে হোৱাহে তৎপৰ।।
ৰাম সীতাক বুকু ফালি দেখুৱালে যিজনে।
চৰণত মতি ৰাখো সদা যেন তেওঁৰে।।
সেই বীৰ ভকতৰ যদি কৃপা উদয় নহয়।
কলিযুগত মানুহৰ গতি নোহোৱা হয়।।
যিজনে লাভ কৰে তেওঁৰ কৰুণা।
জগতত সকলো পায় সেই ভক্তজনা।।
ভক্ত ভগৱন্তৰ নাম জপে যিটোজনে।
দেহাৰ অন্তত স্থান পায় বিষ্ণুৰ চৰণে।।
এই পবিত্র নামক যেন নকৰা হেলা ।
অল্প আয়ু কলিযুগত ভজা এই বেলা ।।
তাৰক ব্ৰহ্ম ৰাম নাম হয় যি ঠাইত।
ছদ্মবেশে মহাবীৰ থাকে সেই ঠাইত ।।
আশীৰ্বাদ কৰি শেষত পবন নন্দনে।
গমন কৰে নিজ স্থানে অতি মহানন্দে।।
মহাবীৰ ৰূপে তুমি ত্রিভুবন খ্যাত।
অসংখ্যাত প্রণাম তোমাৰ দুই চৰণত।।
বিশ্ব ব্ৰহ্মাণ্ডত তোমার নাই যে তুলনা।
কৰযোৰে কৰো প্ৰভু তোমাৰ বন্দনা।।
হনুমান চালিশা যিজনে পঢ়ে শুনে।
ত্ৰিভুৱনত পাপে তেওঁক স্পৰ্শকে নকৰে।।
ভক্তিভাবে এই চালিশা যিজনে পঢ়িব।
ৰোগ-শোক-দুঃখ তেওঁৰ অৱশ্যে গুচিব।
হনুমান চালিশা শেষ ভৈল পাঁচালীৰ ছন্দত।
দীন শক্তি পদে লিখে মনৰ আনন্দত।।